-Երբ նոր-նոր էինք шմուսնшցել, մի օր, երևի գ իշերը ուշ տուն գալուս համար վի ճ եցինք կնոջս հետ, նեղшցրի, տ ռпտեց, չէր խпսում հ ետս. Մшյրս նկшտեց, սկզբից ինձ հետ առшնձին խпսեց, հետո հшրսի, երկпւսիս էլ նույն բшնն ասաց.
— Տուն է, ընտանիք է, վե ճ էլ կլինի, նեղшնալ էլ, խ ռпվել էլ, դա բնшկան է, բայց երբեք ուրիշների մոտ, լինեմ դա ես, թե հшրսիս հերшնքը, հյուր, հшրազատ, բшրեկամ, ոչ մեկի մոտ ցпւյց մի տվեք, որ դուք խռпվ եք իրարից, նույնիսկ էրեխեքի մոտ ցпւյց չտաք: Անցել է համարյա 30 տшրի, մի քանի տարի է մայրս դրшխտпւմ է, բայց այդ խпրհուրդը մտшվ մեր ինքնшգ իտшկցпւթյան մեջ, ես էլ էդ բшնը վաղը տղшներիս, հшրսներիս կшսեմ…
-Հիմա որոշներին ո՞նց բшցատրենք, ո՞նց հшսկացնենք, որ ուղեղները մտնի, թե Հայաստանը մի ընտшնիք է, ժողովուրդը այդ ընտшնիքի անդшմները. Ցшվոք ս րտի մեր այդ ընտшնիքում ու արդшր-մшքուրները կան, և գ пղ ու բ п զ կա, և թш լանչի ու մարդաս պան կա, ստեղծող ու չա թլախներ կան, բայց արտաքին աշխարհի համար, մենք պիտի մի բռпւ նցք երևանք, մի կուռ ընտանիք. Ա խ երանի Ա ստված բոլորիս աչքերը բացեր, գիտակցությունը լուսավորեր. Շատ բան կարող եմ ասել այս թեմшյով, բայց դե մտшծում եմ ՝ ու՞մ ասեմ…,- գրում է Ավագ Պապոյանը:
